بررسی نقش واسطه ای ادراک انصاف و سبک حل تعارض سازنده در رابطه بین صمیمیت ادراک شده خانواده اصلی با صمیمیت زناشویی

ازدواج یک رابطه منحصر به فرد است. علیرغم اینکه اکثر ازدواج ها شروع خوبی دارند اما در نهایت زوج ها از رابطه خود راضی نیستند. به نظر می رسد که شادی، ثبات و رضایت از ازدواج بستگی به خود زوج دارد ( ماناپ و همکاران، 2013). برقراری ارتباط صمیمی و انتقال احساسات و افکار و بیان نیازها، راه حل مشکلات در روابط زناشویی است. زن و شوهر زمانی به رضایتمندی می رسند که به اندازه کافی درارتباط شان با یکدیگر صمیمی و در حل مشکلاتی که در زندگی شان به وجود می آید با یکدیگر همکاری کنند (ایسر، یئودا و اولادن ، 2014). با وجود اینکه زوج ها صمیمیت را آرزو می کنند اما از آن اجتناب می کنند، چرا؟ انسانها به این دلیل از صمیمیت فرار می کنند که لازمه صمیمی شدن، آشکار کردن رازهایشان است. صمیمی شدن یعنی سهیم کردن رازهای قلب و روح و ذهن افراد با یک فرد مطمئن دیگر. صمیمیت واقعی یعنی اینکه زوج ها تمام جنبه های وجودی خود را با همسر خود در میان بگذارند. باید بتوانند نقاب از چهره بر دارند و به یکدیگر اجازه بدهند شکل واقعی آن ها را ببینند. ( سنائی منش، 1390). درحالی که همه عوامل قبل از ازدواج در پیش بینی کیفیت زناشویی نقش دارند، عوامل مربوط به خانواده اصلی زوج ها از اهمیت خاصی برخوردار است ( آماتو ،1996). نظریه چند نسلی خانواده عنوان می کند که افراد زیر بنای رابطه بین فردی را در خانواده اصلی شان یاد می گیرند. این نظریه عنوان می کند که حتی اگر افراد از نظر مکانی از خانواه اصلی شان دور باشند باورها، نگرش ها، رفتارها، عزت نفس و الگوهای تعاملی آن ها را تحت تأثیر قرار می دهند. این تاثیرات در موارد مثبت و منفی روی می دهد (دیویس و لیندسی ، 2004). در نظریه برابری ، بر موضوع عدالت و انصاف در رابطه تأکید می شود. این نظریه استدلال می کند که زوج ها تنها هنگامی از رابطه زناشویی خود رضایت دارند و احساس صمیمیت می کنند که بازده و سودی را که از رابطه به دست آورده اند ، قابل مقایسه با بازدهی بدانند که شریک زندگی شان به دست آورده است. به عبارت دیگر، این نظریه بر اهمیت درک زوج ها از میزان دریافت تقویت های شریک زندگی ، نسبت به دریافت تقویت های خود تأکید دارد. بر اساس این نظریه، زوج هایی که بازدهی بیشتری در رابطه به دست می آورند، به دلیل احساس گناه و زوج هایی که احساس می کنند کمتر از دیگری سود برده اند به دلیل احساس خشم، نمی توانند با شریک زندگی شان صمیمی شوند و تنها در صورت روابط برابر است که صمیمیت شکل می گیرد(خمسه و حسینیان، 1387). از طرفی تعارض بخش اجتناب ناپذیر هستی انسان است. خواه در زندگی شخصی خواه در زندگی جمعی، هر زمان و هر جا که افراد به صورت گروهی باشند احتمال رخداد تعارض وجود دارد. همچنین تعارض می تواند هم به رشد روابط مثبت و هم به رشد تعارض بینجامد. در واقع داشتن شیوه های حل تعارض سازنده مانع موثری در برابر تعارض های منحل کننده خانواده است و حتی می تواند به حل بهتر مسائل پیش روی زوج ها کمک کند (بیرامی، خیرالدین، هاشمی نصرت آباد، اسمعلی و خسروشاهی، 1392). به هر حال تعارض جزئی لاینفک از زندگی انسان است و بنابر این مسئله این نیست که آیا کشمکش و اختلاف وجود دارد یا ندارد، زیرا در هر حال وجود خواهد داشت، نکته حائز اهمیت این است که چگونه با مسئله و تعارض به وجود آمده برخورد می شود و مورد رسیدگی قرار می گیرد ( ایزدی ،1379 به نقل از قادری 1389). بنابراین توجه به خانواده اصلی در ازدواج فرزندان می تواند اثرگذار باشد و همینطور آموزش برای اصلاح سبک های حل تعارض و آموزش انصاف برای از بین بردن احساس بی عدالتی در روابط زوجی در راستای افزایش صمیمیت زناشویی از اهمیت زیادی برخوردار است.